Πιάνω συχνά τον εαυτό μου να θέλει να επέμβει στη ζωή και στις αποφάσεις άλλων ανθρώπων. Συνειδητοποιώ ότι θέλω αρκετές φορές να πω στους άλλους πώς να σκεφτούν, πώς να νιώσουν και πώς να συμπεριφερθούν. Μπορεί να έχω τις καλύτερες προθέσεις, ωστόσο, ασυνείδητα προσπαθώ να ελέγξω την συμπεριφορά τους. Μπορεί να γίνει είτε με μια προτροπή, που είναι η πιο αθώα μορφή ελέγχου, είτε με μια δήλωση που μπορεί να προκαλέσει αρνητικά συναισθήματα, όπως ενοχή και ντροπή. Αυτή η τελευταία μορφή ελέγχου είναι χειριστική και φέρνει αρνητικά αποτελέσματα μακροπρόθεσμα.
Ευτυχώς, τις περισσότερες φορές το καταλαβαίνω. Κι εκεί αρχίζει η δική μου προσωπική βελτίωση. Εκεί επίσης αρχίζει και η βοήθεια που χρειάζεται το άλλο πρόσωπο. Δηλαδή ακριβώς επειδή εγώ σταματώ να μιλώ, αρχίζει το άτομο με μεγαλύτερη ευκολία να ξεδιπλώνει τις σκέψεις του και τις λύσεις του, για το δικό του θέμα.
Θα το έχουμε σίγουρα ακούσει, αλλά πόσες φορές το έχουμε εφαρμόσει;
Το ότι οι άνθρωποι μας μιλούν, δεν είναι απαραίτητο να θέλουν να τους πούμε εμείς την λύση για το πρόβλημά τους. Η ουσία εδώ, είναι ότι δεν έχουν βρει αυτιά να τους ακούσουν και καρδιά να τους αποδεχτεί όπως ακριβώς είναι. Οι άνθρωποι συζητούν τις περισσότερες φορές για να ακουστούν. Επειδή ψάχνουν ασυνείδητα και απελπισμένα κάποιον να τους αποδεχτεί με τα πάθη τους και τις ανασφάλειές τους. Επειδή δεν έχουν τόσο ανάγκη την συμβουλή, όσο την αγκαλιά. Επειδή έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι είναι αποδεκτοί άνευ όρων, ακόμα και με τα λάθη τους. Επειδή ψάχνουν τον ίδιο τους τον εαυτό με όχημα τον άλλο άνθρωπο. Επειδή έτσι, με την συναναστροφή μας με τον έξω κόσμο, μαθαίνουμε τον εαυτό μας.
Σκεφτείτε για λίγο πως θα νιώθατε εσείς αν είχατε κάποιον που συνεχώς σας έλεγε τι να κάνετε και δεν πρόσεχε καθόλου πως νιώθετε. Στο τέλος θα υπήρχε ένα κενό. Ο άνθρωπος δεν είναι ρομπότ. Μόνο μια άψυχη μηχανή μπορεί να προγραμματιστεί πατώντας ένα κουμπί. Οι άνθρωποι προγραμματίζονται μόνο αφού έχουν καλύψει τις συναισθηματικές τους ανάγκες. Δηλαδή κάποιον που θα τους μιλήσει λαμβάνοντας υπόψη του και τα συναισθήματά του.
Αυτό βέβαια ισχύει και για τα παιδιά μας. Πρώτα θα τα ακούσουμε ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ, και έπειτα θα δώσουμε καθοδήγηση και θα πούμε την γνώμη μας. Αρκεί να το κάνουμε με ενσυναίσθηση, δηλαδή με κατανόηση και σεβασμό στα συναισθήματα του παιδιού. Να γνωρίζουν ότι είμαστε μαζί τους, στην ίδια πλευρά και όχι απέναντι. Και φυσικά ότι τα αγαπάμε ό,τι και να γίνει, ό,τι κι να επιλέξουν στο τέλος, είτε μας αρέσει είτε όχι… Ναι, ίσως είναι δύσκολο κάποιες φορές… Αξίζει, όμως στο τέλος.
Την επόμενη φορά που ο φίλος, ο γνωστός, ο συγγενής μας μιλήσει για οτιδήποτε, ας θυμηθούμε να κλείσουμε το στόμα και να ανοίξουμε τα αυτιά και πολύ περισσότερο την καρδιά μας.
Όπως πάντα έχετε την αγάπη μου.