Ένα κομμάτι τυρί

 

Ξημερώνει μια συνηθισμένη Τετάρτη. Ένα πρωινό ίδιο με τόσα άλλα. Πολλές υποχρεώσεις, σκέψεις, βιασύνη, ίδιες κουβέντες  και ίδιες σκηνές καθημερινότητας.

Είναι και η μέρα για ψώνια. Παίρνω το καρότσι και με άχρωμο πρόσωπο κατευθύνομαι στα ράφια. Παρατηρώ τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μου. Ανέκφραστα και άχρωμα κι αυτά, σαν το δικό μου. Αν υπήρχε ένα χαμόγελο ίσως να είχαν χρώμα.

Ένα βουητό αρνητικών σκέψεων με ακολουθεί. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ  ότι είμαι μουτρωμένη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Μέσα στο κεφάλι μου ‘’παίζουν’’ διάλογοι. Μόνη μου ρωτάω, μόνη μου απαντάω. Η διάθεσή μου είναι κάτω από τη βάση.

Ευτυχώς αντιλαμβάνομαι ότι έχω την επιλογή να αλλάξω σκέψεις.

«Δεν μπορεί» σκέφτομαι, «κάπου θα υπάρχει κι ένας άνθρωπος που θα σκέφτεται και θα νιώθει όπως εγώ. Οι άνθρωποι είναι καλοί», σκέφτομαι, «παρεξηγημένοι, πονεμένοι, αγχωμένοι, αλλά καλοί!»

Παίρνω μια ανάσα, χαμογελάω μόνη μου και νομίζω ότι παίρνει χρώμα το πρόσωπό μου. Φτάνω μπροστά στη βιτρίνα με τα τυριά. Μια κυρία εξυπηρετεί. Περιμένω την σειρά μου και παρατηρώ τις σκέψεις μου. «Εγώ και οι αγαπημένοι μου είμαστε καλά. Έχω τόσα όμορφα πράγματα στη ζωή μου και κυρίως ανθρώπους για τους οποίους χαίρομαι! Εντάξει», σκέφτομαι, «τώρα η στάση μου είναι πιο θετική». Ευχαριστημένη με τον εαυτό μου, προχωράω μπροστά.

Έρχεται η σειρά μου.

«Τι θα θέλατε;» ρωτάει η κυρία και μου χαμογελάει. Χαμογελάω κι εγώ. Με ρωτάει λεπτομέρειες, κόβει και τυλίγει το τυρί. Το πρόσωπό της έχει χρώμα!

«Να είστε καλά και καλή σας μέρα!» μου λέει κοιτώντας με στα μάτια. Νιώθω μέσα μου κάτι να με διαπερνά.

Αυτό ήταν! Η διάθεσή μου άλλαξε αισθητά! Ένιωσα ελαφρύτερη και πιο χαρούμενη.

«Ευχαριστώ πολύ» λέω και φεύγω. Μα την ίδια ώρα ξαναγυρίζω.

«Μπορώ να σας πω κάτι;» την ρωτάω.

«Παρακαλώ» απαντά.

«Εκείνο το καλημέρα που μου είπατε, μου έφτιαξε την διάθεση!» της είπα.

«Αχ! Τι λέτε; Δεν έκανα τίποτα» μου λέει.

Χαμογελώ, «κι όμως»!

Και εκείνη συνεχίζει. «Ξέρω ότι ο καθένας έχει τις σκέψεις του και τα προβλήματά του και προσπαθώ να μην τα μεταφέρω και εγώ στη δουλειά μου. Πραγματικά όμως αγαπώ αυτό που κάνω και λέω το καλημέρα μέσα απ’ την καρδιά μου σε όλους»

«Αλήθεια, το ένιωσα!» της απαντάω εγώ.

Εκείνη την ημέρα δεν πήρα μόνο ένα κομμάτι τυρί. Πήρα κι ένα χαμόγελο που έδωσε χρώμα στο πρόσωπό μου και το φόρεσα στην ψυχή μου.

Κι αν αισθάνομαι την ενέργεια που μεταφέρει κάποιος, είναι επειδή αγαπώ τους ανθρώπους, τους παρατηρώ και  πιστεύω ότι είναι καλοί, όπως και η κυρία στα τυριά. Τελικά υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και νιώθουν όπως εγώ!

Αφιερωμένο στην κυρία στα τυριά, που ακόμα δεν ξέρω το όνομά της, αλλά την επόμενη φορά θα το μάθω.

Όπως πάντα έχετε την αγάπη μου.

Χαρταετοί

 

Είμαστε όλοι χαρταετοί

που φτάσαμε στα ύψη

Άλλος ακουμπάει σύννεφα

κι άλλος βουνά και δάση

……………….

Κι όλοι θα πέσουν κάποτε

στο έδαφος, στις πέτρες.

Άλλος θα σκίσει τα φτερά

άλλος θα σκίσει μύτη.

…………..

Μα είναι κάποιοι χαρταετοί

Που εκόπει το σκοινί τους

Τον ουρανό τον πέρασαν

κι ακόμα ανεβαίνουν

……………

Λύθηκαν τα βαρίδια τους,

χωρίστηκε η ενοχή τους.

Άφησαν πίσω λογισμούς

και άχρηστες πεποιθήσεις

………………

Τύχη! Θα πουν οι χαρταετοί

που ‘ναι ακόμα δεμένοι

Θεός πως τους βοήθησε

κι έβαλε ένα χεράκι.

………………….

Μα είναι η θέληση και ο νους

η μαύρη τους αλήθεια

Πως έβαλαν στόχο τα ψηλά

και μακρινά πελάγη

…………………..

Και είναι τύχη σκέφτομαι

να πέσουν σε πελάγη,

να ενωθούν με το νερό,

να βρέξουν τα φτερά τους

………………………

Κι αν φτάσουν τόσο μακριά

Κι αν πέσουν στα πελάγη

Ταξίδι βίωσαν ακριβό

Χαλάλι όπου εφτάσαν

………………………

Γιατί και από το τέλος τους

Εμείς πολλά θα δούμε.

Στόχους ψηλούς για χάρη τους

εμείς θα προσπαθούμε

……………………….

Πάντα θα είναι οι άνθρωποι

που κόψαν τα δεσμά τους

χαρταετοί περήφανοι

που ελεύθερα πετούνε

Στην παραλία

 

Ο άνεμος συνομωτει υπέρ μου, κάτω από τον καυτό ήλιο και εγώ δέχομαι λαίμαργα τα δροσερά φιλιά του

Καμίνι αναμμένο τα βότσαλα, παραχωρούν το δικαίωμα στην ψάθα μου να τα σκεπάσει

Τα κύματα βγάζουν τρυφερά την γλώσσα τους, πάνω στην άμμο, αφήνοντας μια υγρή γραμμή που βάζει την παραλία μέσα σε μια σκούρα κορνίζα.

Ένας στόχος σχηματίστηκε από ανεπαίσθητους κύκλους, εκεί που ένα ψαράκι πήδηξε έξω από το απέραντο θαλασσί. 

Τα νερά έγιναν καθρέφτες για να κοιτάζονται τα βουνά εκεί που ακουμπούν στην βάση τους.

Τα σύννεφα αποφάσισαν να μην παίξουν σήμερα το παιχνίδι του ήλιου. Αντί να τον κρύψουν, κρύφτηκαν αυτά.

Η θάλασσα πάντα μου κάνει το χατίρι και με τα κύματά της, τρέχει προς εμένα. Την ακουμπώ με το πόδι, εκείνη μου επιτρέπει να βυθιστώ και εγώ την αφήνω να χωρέσει ολόκληρη μέσα μου. Η στιγμή της ένωσης είναι απολαυστική σαν ερωτικό σμίξιμο.

Κολυμπώ σαν να πετώ. Τα μαλλιά βαραίνουν βρεγμένα κ γίνονται ένα με τον ζωντανό βυθό και τα πλάσματα του νερού.

Ομιλίες, μηχανές αυτοκινήτων, πουλιά και θάλασσα μπλέχτηκαν μαζί, κι εγώ ανάμεσά τους γράφω τις λέξεις που εγκλωβίστηκαν στο μυαλό, για να τις απελευθερώσω. 

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

 

Ξεχνάμε ίσως, ότι σκοπός μας δεν είναι να συμφωνούμε με όλους, αλλά να ζούμε με σεβασμό και αποδοχή, ακόμα και με αυτούς που έχουν αντίθετη γνώμη από εμάς. Στόχος της ανθρωπότητας θα μπορούσε να είναι μια ανοιχτή αγκαλιά για κάθε διαφορετικότητα. Σεβασμός στο άγνωστο και στο μη οικείο. Θα μπορούσε να είναι υπερασπίζομαι την γνώμη μου, χωρίς να είναι λάθος η δική σου. Φανταστείτε να μπορούσαμε να λύσουμε κάθε διαφορά μας, μόνο με μια εποικοδομητική συζήτηση. Φανταστείτε να μπορούσαμε να βάζουμε όρια και να μην καταπατούνται... Και τελικά να καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι τόσο όμοιοι και όμως, έχουμε ταυτόχρονα τόσες διαφορές… κι αυτό είναι καλό!

Επειδή αν ήμασταν όλοι ίδιοι θα συνέβαινε αυτό το παραμύθι….

Μια φορά κι έναν καιρό

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η γη. Ήταν επίπεδη και λεία. Δεν υπήρχαν βουνά, ούτε λόφοι. Δεν υπήρχαν ραχούλες, ούτε χαράδρες. Ήταν όλα ένα απέραντο επίπεδο έδαφος όπου ο ορίζοντας απλωνόταν ως εκεί που φτάνει το μάτι. Η θάλασσα δεν ήταν βαθιά και ο ουρανός είχε πάντα ένα χρώμα. Όταν ο ουρανός ενωνόταν με την θάλασσα, δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τα όρια, τα σύνορα, ποιος είναι ο ουρανός και ποια είναι η γη.

Εκεί επάνω σε αυτή την απέραντη πεδιάδα περπατούσε ο άνθρωπος. Ήταν όλοι στο ίδιο ύψος και στο ίδιο βάρος. Είχαν όλοι το ίδιο χρώμα στο δέρμα, στα μάτια και στα μαλλιά. Χόρταιναν με την ίδια ποσότητα φαγητού όλοι. Τους άρεσαν τα ίδια χρώματα και τα ίδια λουλούδια. Έτσι κι αλλιώς ένα είδος φυτού υπήρχε. Ο καιρός ήταν πάντα καλοκαίρι, αλλά όχι καυτό. Πάντα στην ιδανική θερμοκρασία, μέρα και νύχτα. Ήταν όλοι το ίδιο φύλο κάτι ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα μαζί. Και το κυριότερο ήταν ότι είχαν τον ίδιο χαρακτήρα. Ήταν όλοι καλοί, ευγενικοί, δοτικοί. Δεν είχαν προβλήματα, ούτε καημούς. Ήταν πάντα σε χαρούμενη διάθεση, αλλά δεν το ήξεραν.

Δεν είχαν κανένα κίνητρο για δημιουργία. Τα είχαν όλα έτοιμα από ένα αόρατο χέρι. Δεν χόρευαν, δεν γελούσαν, δεν δημιουργούσαν, δεν τραγουδούσαν, δεν ζωγράφιζαν, δεν έπαιζαν. Δεν μοιράζονταν τα συναισθήματά τους, επειδή δεν τα ήξεραν. Δεν μιλούσαν μεταξύ τους επειδή όλα ήταν ίδια κάθε μέρα και τίποτα δεν υπήρχε να τους αλλάξει την ρουτίνα. Δεν συζητούσαν, αφού έτσι κι αλλιώς πάντα συμφωνούσαν μεταξύ τους. Περπατούσαν μόνο αν ήθελαν νερό ή φαγητό. Κοιτάζονταν μόνο για να επιβεβαιώσει ο ένας τον άλλο. Δεν ακουμπούσε ο ένας τον άλλο, δεν αγκαλιάζονταν. Δεν ένιωθαν την λαχτάρα για κανέναν και για τίποτα.

Θάνατος δεν υπήρχε γι’ αυτούς. Ζούσαν μια αιωνιότητα στο σύμπαν, αλλά πάλι, ούτε αυτό μπορούσαν να το ξέρουν, αφού δεν υπήρχε η έννοια του χρόνου με κανέναν τρόπο. Δεν αγαπούσαν κανέναν, δεν θαύμαζαν τίποτα, δεν νοιάζονταν για τίποτα. Δεν ήξεραν αν νιώθουν πλήξη ή κούραση, ανία ή ανακούφιση, ευφορία ή δυσαρέσκεια. Δεν τους είχε περάσει ποτέ η ιδέα να αλλάξουν κάτι. Δεν θα μπορούσαν να το φανταστούν, αφού δεν είχαν φαντασία. Δεν έβλεπαν όνειρα στον ύπνο τους ούτε έκαναν όνειρα στον ξύπνιο τους.

Μια μέρα διέκριναν να έρχεται κάτι από τον ουρανό. Ένας πελώριος κομήτης. Όταν πλησίασε την γη αρκετά, κάλυψε τον ήλιο. Εκείνοι κοίταξαν πάνω αλλά δεν ήξερε κανείς τι να κάνει. Έτσι, ο κομήτης συγκρούστηκε με την γη και από τότε χάθηκε για πάντα αυτή η φυλή των ανθρώπων. Η γη άλλαξε σχήμα και μορφή. Απέκτησε βουνά, λόφους και χαράδρες. Η θάλασσα βάθυνε και ο ουρανός το σούρουπο μοιάζει με παλέτα γεμάτη χρώματα. Κι αφού γέμισε η γη διάφορα είδη φυτών και ζώων, εμφανίστηκε και ο άνθρωπος. Και αυτή τη φορά δεν έμοιαζε με κανέναν τρόπο ο ένας με τον άλλον. 

Β.Δ.

Στο νηπιαγωγείο

 

Στο νηπιαγωγείο

Τα πάντα μπορεί να συμβούν στο νηπιαγωγείο.

Εκεί που κάθομαι έρχεται μια πεινασμένη αγελάδα και κυνηγά ένα λιοντάρι. Με τα πελώρια γυαλιά μου βλέπω καλύτερα, αυτά χωρίς τους φακούς.

Τώρα σου λέω πως δεν θα τρέξω, αλλά τα πόδια μου βιάζονται, δεν φταίω εγώ. Τώρα θέλω να ζωγραφίσω αλλά μόλις  κάτσω θέλω πάλι  να σηκωθώ.

Αυτό που μοιάζει με κουβάρι μπερδεμένο πάνω στο χαρτί, είναι στ’ αλήθεια ένα παλάτι. Κι εκεί που υπάρχουν δυο κεραίες, είναι τα φτερά της νεράιδας που πετά και στέλνει μαγικά φιλιά και χρυσή αστερόσκονη.

Δεν το ξέρω το ‘’σε λίγο’’. Εγώ ζω πάντα σε ένα αιώνιο τώρα. Αλλά αν μου ζητήσεις να κάνω κάτι τώρα, θα σου πω ‘σε λίγο’.

Θυμώνω, λυπάμαι και χαίρομαι και όλα αυτά μαζί, να έρχονται και να φεύγουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Πιστεύω ό,τι μου πεις. Γι’ αυτό μη με τρομάζεις με μπαμπούλες και δράκους, δεν θα μπορώ να κοιμηθώ. Μη με λες κακό παιδί επειδή παίζω. Για μένα όλα είναι παιχνίδι. Εσύ μάθε μου τους κανόνες.

Θα μου πεις να κάτσω, να σε ακούσω, να κάνω ησυχία… μα δεν μπορώ. Έχω φτιαχτεί να τρέχω, να φωνάζω, να παίζω, να μάθω ό,τι υπάρχει γύρω μου. Η ζωή για μένα είναι γεμάτη από πελώρια κουτιά δώρων, που είναι ανάγκη μεγάλη να τα ανοίξω και να τα περιεργαστώ.

Μη με εμποδίζεις, μάθε μου πώς να το κάνω. (18-9-22)