ΝΥΧΤΑ
Το σκοτάδι φοβίζει τα παιδιά. Μερικές φορές και τους μεγάλους…
Κοιτάζω έξω τώρα που έχει νυχτώσει και κάτι με τραβάει να πάω εκεί, για να με τυλίξει το μαύρο, το κενό, το σκοτάδι.
Όχι, η διάθεσή μου δεν είναι μελαγχολική. Έχω καλή διάθεση. Σαν να βγαίνω ραντεβού με αγαπημένο πρόσωπο. Με τέτοια διάθεση ανεβαίνω στην ταράτσα. Κρατάω ένα μαξιλάρι και μια λεπτή καλοκαιρινή κουβερτούλα. Ξαπλώνω στα στρωσίδια μου και κοιτάζω τον ουρανό. Γύρω ηρεμία. Που και που κάποιο αεροπλάνο τραβάει το βλέμμα μου. Όσο πιο προσεχτικά κοιτάζω το άπειρο, τόσο πιο ζωντανό το νιώθω. Τα αστέρια τρεμοπαίζουν και τα νέφη σαν πέπλα τα σκεπάζουν ερωτικά. Μοιάζει με νύφη κάτω από την δαντέλα του νυφικού της.
Έχω από ώρα καρφώσει το βλέμμα μου σε ένα αστέρι, που είναι το φωτεινότερο, άρα το κοντινότερο σε μας. Τρεμοπαίζει χαρωπά. Ξάφνου, κουνιέται άτακτα. Τα μάτια μου το ακολουθούν, όπως η γάτα που παίζει με το φως του φακού, προσπαθώντας να το πιάσει. Για λίγο ζω μια ψευδαίσθηση, ότι το αστέρι ζωντάνεψε και κουνιέται . Θέλει να μου ξεφύγει και εγώ το ακολουθώ. Μοιάζει αληθινό αυτό το κυνηγητό με τα μάτια. Έστω και μερικά λεπτά γίνομαι ο μικρός πρίγκιπας που ταξιδεύει πάνω στον κομήτη, με την αγωνία να ξανασυναντήσει το ξεχωριστό του τριαντάφυλλο. Αφήνω το σκοτάδι του σύμπαντος να με αγκαλιάσει και βουλιάζω στο πηχτό κενό.
Ξαφνιάζομαι ευχάριστα όταν σβήνει ένα φως από τον δρόμο. Επειδή αυτόματα ο ουρανός γίνεται φωτεινότερος. Είναι μια όμορφη αντίθεση. Όσο πιο φωτεινή η γη τη νύχτα τόσο πιο σκοτεινός ο ουρανός, ενώ όσο πιο σκοτεινή η γη, τόσο πιο φωτεινός ο ουρανός. Να βρεθείς στο πιο σκοτεινό σημείο της γης την ώρα της απόλυτης νύχτας και τότε συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει απόλυτο σκοτάδι. Σε νανουρίζουν γλυκά τα στολίδια του ουρανού, τα αστέρια και το φεγγάρι.
Η σκέψη του απόλυτου σκοταδιού με φοβίζει . Τότε παίρνω την απόφαση να ξεκρεμάσω τα πιο φωτεινά αστέρια απ’ τον ουρανό, και να τα βάλω στην τσέπη μου. Και έπειτα για να τα έχω πάντα κοντά μου, τα τοποθετώ στην καρδιά μου απαλά, όπως θα ακουμπούσα στην βελούδινη κοσμηματοθήκη μου, το πιο πολύτιμο πετράδι.
Κάθε φορά που ο ουρανός στολίζεται το κάνει μόνο για μας! Πώς να φοβάσαι το σκοτάδι τώρα πια; (25-8-22)
Βικτωρία Δικαιοπούλου