Λένε ότι μετά την καταιγίδα βγαίνει το ουράνιο τόξο. Δίκιο έχουν. Βγαίνει και ο ήλιος και φωτίζει τον κόσμο. Αντικρίζει όμως έναν διαφορετικό κόσμο. Η καταιγίδα έχει αφήσει συντρίμμια, έχει πάρει τα χαμόγελα και έχει αφήσει χαλάσματα. Λένε ακόμα ότι αυτό που δεν αξίζει χάνεται. Το αληθινό δεν μπορεί να χαθεί. Δίκιο έχουν πάλι. Και ας το πίστευες για αληθινό ή ξεχωριστό… η καταιγίδα δεν λέει ψέματα.
Ήταν εκείνη η στιγμή, που ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά το είδα! Είδα ένα μπουμπούκι σε μια γλάστρα. Χάρηκα στην αρχή, μα έπειτα πρόσεξα καλύτερα. Ήταν ξερό. Μπουμπούκι από τριαντάφυλλο. Δεν είχαν προλάβει να ανοίξουν τα πέταλά του και όμως ξεράθηκε. Βιάστηκε να φτάσει στο τέλος, πριν ζήσει καν την αρχή. Θα μπορούσε να ήταν κατακόκκινο και να προσφέρει το χαμόγελο της ζωής και μια υπόσχεση για χαρά. Ωστόσο ήταν μαύρο. Στεκόταν καμαρωτό, παρόλ’ αυτά, σαν να ήθελε να μας παραπλανήσει, να νομίζουμε ότι ζει ακόμα, όμως αυτό ήταν νεκρό. Ήταν το πιο περήφανο μπουμπούκι που είχα δει, και ας στεκόταν πάνω σε γυμνά κλαδιά, δεν το ένοιαζε!
Ύστερα πήγα κοντά. Το παρατηρούσα σαν να προσευχόμουν μπροστά σε έναν νεκρό που ήταν επιτακτική ανάγκη να αποδώσω φόρο τιμής. Το φίλησα όπως προσκυνάς τον αγαπημένο σου στο φέρετρο πριν τον πάρουν μακριά για πάντα. Παγωμένο, ξερό και παρόλ’ αυτά αγέρωχο.
Έκανα να φύγω, μα το μανίκι μου μπλέχτηκε ανάμεσα στα αγκάθια. «Τι είναι; Τι θέλεις άλλο;» αναρωτήθηκα. Τα μάτια μου κύλησαν από την κορυφή του ως τη βάση του κλαδιού του. Εκεί κοντά στο χώμα, ένα χλωρό κλωναράκι είχε προβάλει. Σαν το νεογέννητο που με κόπο έβγαλε το κεφάλι του μέσα από την μήτρα της μητέρας του.
Το μπουμπούκι πέθανε, μα η τριανταφυλλιά ζει. Μέσα από τον θάνατό του, μου έδωσε υπόσχεση ζωής. Πάντα φροντίζω αυτή την τριανταφυλλιά. Και μαντέψτε! Ζει ακόμα!