Ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι
Κάθε άνθρωπος ανάλογα με το που έχει ζήσει, ανάλογα με τις εμπειρίες του, το κοινωνικό και χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο βρίσκεται έχει αποκτήσει τις δικές του “στρώσεις κρεμμυδιού”. Έχουν αποτυπωθεί πάνω του σκέψεις, πιστεύω, ιδανικά, πεποιθήσεις και ιδέες που κάποιες φορές δεν είναι δικές του. Τις έχει απορροφήσει όμως από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζει.
Φαντάζομαι λοιπόν κάθε άνθρωπο σαν ένα κρεμμύδι. Αν κοιτάξουμε κάτω από αυτές τις στρώσεις, θα βρούμε στο βάθος του, τα αληθινά κίνητρά του, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Ξεφλουδίζοντάς τον, λοιπόν, φτάνουμε σιγά σιγά στον πυρήνα του.
Καθώς ερχόμαστε σε επαφή με τους ανθρώπους το πρώτο πράγμα που βλέπουμε είναι οι προσωπικές μάσκες που φοράμε για να γίνουμε αρεστοί ή για να ταιριάξουμε στο πλαίσιο μέσα στο οποίο έχουμε βρεθεί ως άτομα. Είναι η πρώτη στρώση κρεμμυδιού.
Οι επόμενες στρώσεις κρεμμυδιού είναι οι πεποιθήσεις και τα “πρέπει” που γράφτηκαν πάνω του, από τους οικείους του και την κοινωνία. Παρακάτω θα βρούμε τα πάθη και τις αδυναμίες του ατόμου. Συνεχίζοντας το ξεφλούδισμα , ανακαλύπτουμε τον φόβο της μοναξιάς, της αποτυχίας και του θανάτου. Στο τέλος όμως φτάνουμε στον πυρήνα του ατόμου, που είναι φτιαγμένος από μια καθαρή, αγνή, αυθεντική και ελεύθερη ψυχή.
Γιατί όμως να κάνουμε κάτι τέτοιο για έναν άνθρωπο; Γιατί να μπούμε στη διαδικασία να “ξεφλουδίσουμε” κάποιον; Γιατί να δούμε τους ανθρώπους καλούς; Ίσως για εμάς να μην βρέθηκε ποτέ κανείς ως τώρα να μας «ξεφλουδίσει» και να δει μέσα μας αυτό ακριβώς που είμαστε: αληθινοί, αγνοί και αυθεντικοί.
Εδώ χρειάζεται ένα κίνητρο ισχυρό και μερικά μαγικά κλειδιά που ξεκλειδώνουν τον καλά κρυμμένο αληθινό εαυτό. Το κίνητρο είναι η αγάπη και τα μαγικά κλειδιά είναι ο σεβασμός και η κατανόηση. Το εργαλείο που θα καθαρίσει χωρίς να τραυματίσει την αγνή ψυχή, είναι η συμπόνια. Να συναισθάνομαι τον συνάνθρωπο και να θέλω να τον ανακουφίσω από κάθε μορφή πόνου, χωρίς όμως να εμπλακώ εγώ παραπάνω από τις δυνάμεις μου. Αυτό λέγεται ενσυναίσθηση.
Καλό είναι να προσφέρω, μέχρι εκεί που έχει ανάγκη ο άλλος να πάρει και όχι μέχρι εκεί που έχω εγώ ανάγκη να δώσω. Επειδή, όσο κι αν θέλουμε να δώσουμε, ίσως ο άλλος δεν είναι έτοιμος να πάρει, ίσως δεν θέλει ή δεν χρειάζεται αυτό που εμείς δίνουμε. Εκεί, καλό είναι να απομακρυνθούμε, να ξέρουμε να προστατεύουμε την δική μας ψυχή και να σεβόμαστε τα όρια του άλλου.
Κάνοντας ένα καλό σε έναν άνθρωπο δεν σημαίνει ότι είμαστε ανώτεροι από αυτόν. Σημαίνει πως είμαστε άνθρωποι, που πατάμε το ίδιο χώμα, μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό και αναπνέουμε από τον ίδιο αέρα. Αγάπη, σεβασμός, κατανόηση, συμπόνια είναι έννοιες τις οποίες δεν βλέπεις αλλά σίγουρα νιώθεις. Είναι τα εργαλεία που “ξεφλουδίζουν το κρεμμύδι”, φέρνουν ειρήνη μέσα μας και γύρω μας και μαλακώνουν την κάθε ψυχή.
Όπως λέει ο Nelson Mandela : «Η συμπόνια είναι αυτή που μας δένει τον έναν με τον άλλο, όχι με λύπηση ή με χειραγώγηση, αλλά ως ανθρώπινα όντα που έχουν μάθει με ποιον τρόπο μπορούν να μετατρέπουν τον κοινό πόνο σε ελπίδα για το μέλλον».
“Ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι” ενός ανθρώπου δεν κάνουμε καλό μόνο σε αυτόν τον άνθρωπο, αλλά και σε άλλους ανθρώπους με τους όποιους θα συναναστραφεί και θα επηρεάσει. Με αυτή την προοπτική το καλό πολλαπλασιάζεται. Θυμηθείτε φίλοι μου, ότι αν βρείτε την δύναμη να “ξεφλουδίσετε” ένα ψυχρό προσωπείο και μια σκληρή καρδιά, τότε σίγουρα θα ανακαλύψετε μια πληγωμένη και αγνή ψυχή.
«Η αγάπη κι η συμπόνια είναι ανάγκη, δεν είναι πολυτέλεια. Χωρίς αυτές, η ανθρωπότητα δεν επιβιώνει». - Γκιάτσο Τέντζιν.