Εσωτερική Άνοιξη
Πριν από μερικούς μήνες είχα γράψει ένα ποίημα με τίτλο εσωτερική άνοιξη. Αυτό το ποίημα μου θύμισε πόσο συνδεδεμένοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι με την φύση. Κοιτώντας γύρω μας θα δούμε τους περισσότερους ανθρώπους να είναι απασχολημένοι με τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους. Σίγουρα είναι σημαντικό να είμαστε υπεύθυνοι και να φροντίζουμε τις υποχρεώσεις μας, μα όχι πάνω από τις ανάγκες και τις δυνάμεις μας. Συχνά αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα και την ίδια μας την ζωή σαν βάρος.
Μέσω της ποίησης, με εικόνες από την φύση, θυμάμαι ότι υπάρχει τόση σοφία γύρω μας. Κοίτα τον ουρανό το πρωί. Τον ήλιο, τα σύννεφα. Κοίτα την θάλασσα, την αντανάκλαση του φωτός πάνω της, τα κύματα. Κοίτα ένα χωράφι σπαρμένο λουλούδια. Άκου τους ήχους της βροχής, του ανέμου, των πουλιών. Νιώσε τον αέρα πάνω στο σώμα σου. Γεύσου την αρμύρα από ένα δάκρυ και αυτή της θάλασσας. Μύρισε ρόδα και λεμονανθούς. Μήπως αυτά είναι τα δώρα που μας προσφέρει ο ίδιος ο Θεός κάθε μέρα και εμείς τα προσπερνάμε; Μήπως αν κάναμε ένα μικρό διάλειμμα κάθε μέρα να παρατηρήσουμε πιο προσεχτικά αυτά τα δώρα, να γινόταν και η ζωή μας πιο ανάλαφρη και πιο αισιόδοξη; Αυτή θα ήταν μια εσωτερική άνοιξη.
Έχω βαθιά πίστη στον άνθρωπο ότι τελικά θα ανακαλύψει το κρυμμένο του μεγαλείο. Ένα μεγαλείο που μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά ολόκληρης της πλάσης. Με αυτήν την πλάση που πολλές φορές δυστυχώς, δεν της δίνουμε και τόση σημασία. Ας αναλογιστούμε μόνο, πόση δύναμη μπορεί να κρύβει ένα και μόνο κουκούτσι, αν από αυτό μπορεί να γεννηθεί ένα ολόκληρο δέντρο; Πόση δύναμη έχει το χώμα όταν κυοφορεί τόσα άνθη και τα παραδίδει στην μητέρα γη την κατάλληλη στιγμή; Πόση δύναμη έχει ο ουρανός όταν μαζεύει σύννεφα και αυτά με τη σειρά τους προσφέρουν το πολύτιμο νερό τους πάνω σε αυτόν τον πλανήτη;
Τόση είναι και η δύναμη του ανθρώπου. Τόση, που μπορεί να αγκαλιάσει με τρυφερότητα ένα πονεμένο πλάσμα. Τόση, που να προσφέρει αγάπη με μια μόνο σκέψη. Τόση, που να προσευχηθεί για τον συνάνθρωπό του ακόμα και γι’ αυτόν που δεν ξέρει. Τόση, που να τα βάλει με τα προσωπικά του πάθη και να τα αντιμετωπίσει. Τόση, που τελικά να προσέξει την ομορφιά γύρω του. Τόση, που τελικά καταφέρνει να αγαπήσει τον εαυτό του, να τον συγχωρήσει, να τον αποδεχτεί. Επειδή ο χαρούμενος άνθρωπος, που τα έχει καλά με τον εαυτό του, είναι αυτός που μπορεί να κάνει και τους άλλους ανθρώπους χαρούμενους.
Την επόμενη φορά που θα βρεθεί στον δρόμο σας ένα λουλούδι μυρίστε το, ή απλά κοιτάξτε το. Μόλις λάβατε ένα δώρο!
Ποίημα
Εσωτερική άνοιξη
Γεύση από νέκταρ γιασεμιού
Άρωμα ρόδων και λεμονανθών
Άγγιγμα ηλιαχτίδας και ρίγος ανέμου
Γεύση από θάλασσα και δάκρυ
Ήχος φτερουγίσματος
Είναι ο ίδιος ο Θεός
Είναι τα δώρα Του σε σένα
Είναι τα όπλα σου
Σήκω και πολέμα πλάι Του…. με τον εαυτό σου.!
Με το που θα σηκωθείς έχει ανοίξει την αγκαλιά Του και κάθε μάχη έχει μετατραπεί σε αγάπη! (13/3/21)