Όταν ήρθε η έμπνευση για αυτό το άρθρο, σκεφτόμουν από πού να το ξεκινήσω. Ήταν όλες οι σκέψεις ένα κουβάρι στο μυαλό μου και δυσκολευόμουν να βρω την αρχή. Κάτι σαν το κουβάρι της γιαγιάς που το αφήνεις για λίγο απ’ τα χέρια σου, τρέχει η γάτα και μέσα σε δευτερόλεπτα το κουβάρι έχει μπλεχτεί περισσότερο από ποτέ. Και είναι λίγοι που έχουν την υπομονή να το ξετυλίξουν και να το πάρουν απ’ την αρχή για να ξεμπλέξει.
Σκέφτηκα όμως ότι για να μπορεί να μπλεχτεί, μπορεί και να ξεμπλεχτεί. Και μπορεί επίσης αντί να σε βάλει σε μπελάδες, να σε βγάλει από αυτούς. Όπως ο μίτος της Αριάδνης, το κουβάρι, που έβγαλε τον Θησέα απ’ τον λαβύρινθο.
Ας πούμε ότι η κλωστή είμαστε όλοι εμείς που κατέχουμε χώρο πάνω σε αυτό τον κόσμο. Όλοι ανακατευόμαστε, δηλαδή σχετιζόμαστε μεταξύ μας με διαφορετικούς τρόπους και διαφορετικά είδη ανθρώπινων σχέσεων. Σχέσεις επαγγελματικές, προσωπικές, συγγενικές, κτλ. Ωραία μέχρι εδώ. Το μπλέξιμο του μαλλιού ξεκινά όταν ζητάμε πράγματα από ανθρώπους που αδυνατούν να μας τα προσφέρουν. Δηλαδή δεν μπορείς να ζητήσεις από έναν χασάπη ψωμί, ούτε κουλουράκια από έναν ψαρά. Ομοίως και στις σχέσεις που συνάπτουμε ζητάμε οι άνθρωποι να αναλάβουν ρόλους που εμάς μας ικανοποιούν αλλά οι ίδιοι δεν μπορούν να φέρουν εις πέρας.
Έχω δει πολλές φορές το παιδί να παίρνει τον ρόλο του γονιού, επειδή ο γονιός είναι ανώριμος συναισθηματικά να αντιμετωπίσει μια κατάσταση. Το παιδί καλείται να πάρει αποφάσεις που πρέπει να πάρει ένας ενήλικας. Ζητάμε από το παιδί να έχει την ωριμότητα που οι γονείς δεν μπορούν να έχουν.
Ομοίως, στον εργασιακό χώρο, οι εργοδότες μπορεί να ζητούν από υπαλλήλους να φέρονται ανθρώπινα απέναντι στους πελάτες αλλά να δουλεύουν ακατάπαυστα σαν μηχανές. Στους ίδιους χώρους, υπάρχουν συνάδελφοι που μεταθέτουν τις ευθύνες τους σε άλλους, χωρίς να βλέπουν τις συνέπειες αυτής της τακτικής.
Ακόμα υπάρχουν σχέσεις προσωπικές που ξεκινούν με τις καλύτερες προδιαγραφές αλλά στην πορεία τα πράγματα αλλάζουν. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ο έρωτας και ο ενθουσιασμός σβήνει. Και τότε, μπορεί ο ένας από τους δύο να ζητά να επανέλθει η κατάσταση της σχέσης στην αρχική της μορφή.
Εδώ λοιπόν το κουβάρι μπλέκεται. Και μπλέκεται ακόμα περισσότερο όσο δεν βλέπουμε την πραγματική διάσταση της κατάστασης. Όσο επιμένουμε στον έλεγχο των άλλων, χωρίς σεβασμό και κατανόηση, τόσο πιο πολύ μπερδεύεται το κουβάρι και τόσο πιο βαθιά εισχωρούμε στον λαβύρινθο.
Όταν περιμένουμε από τους άλλους ανθρώπους να συμπεριφερθούν με τον τρόπο που μας βολεύει, τόσο περισσότερο τρέφουμε τον λαβύρινθο. Ο λαβύρινθος μεγαλώνει και γίνεται αδιέξοδο. Χωρίς τον μίτο της Αριάδνης, μας περιμένει μόνο ο Μινώταυρος.
Τώρα ας πούμε ότι το κουβάρι μπλέχτηκε και εμείς βρισκόμαστε στο κέντρο του λαβύρινθου. Πώς βγαίνουμε έξω; Εδώ έρχεται η Αριάδνη, η οποία είναι η αληθινή κατάσταση και η πραγματικότητα, χωρίς φαντασία και ανέφικτες προσδοκίες. Αν μπορέσουμε να δούμε την Αριάδνη, τότε θα λάβουμε και την λύση στο αδιέξοδό μας. Ο μίτος που μας δίνει είναι ο σεβασμός, η ενσυναίσθηση, η κατανόηση και η αποδοχή.
Δεν λέω ότι όλα θα λυθούν αυτόματα. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Λέω ότι έχουμε ένα εργαλείο που μας οδηγεί στην έξοδο του μαρτυρίου μας. Δηλαδή αν ξεκινήσουμε να ρωτάμε τον εαυτό μας: «Τι μου λέει αυτή η συμπεριφορά; Το δέχεται αυτό η αξιοπρέπειά μου; Τι αληθινά μπορώ να περιμένω απ’ τους άλλους; Μου αξίζει αυτή η αντιμετώπιση;» Τότε οι απαντήσεις έρχονται αβίαστα.
Ξέρω πολλές φορές τα συναισθήματα, θολώνουν το τοπίο. Η σπηλιά του Μινώταυρου είναι σκοτεινή. Ο φόβος και η ανάγκη του ελέγχου των άλλων κυριαρχεί. Η φωτιά στον πυρσό είναι η λογική που χρειάζεται να επιστρατεύσουμε για να φανερωθεί η έξοδος.
Με αυτά τα δώρα, οι ανθρώπινες σχέσεις φωτίζονται. Ο λαβύρινθος δεν είναι πια τόσο τρομακτικός. Ας προχωρήσουμε μέσα κρατώντας τον μίτο και τον πυρσό αναμμένο. Μη μένουμε απ’ έξω. Ούτε και η απομόνωση είναι καλή επιλογή. Ο φόβος είναι φυσικός αλλά ας μη γίνει εμπόδιο. Ο κόσμος μας χρειάζεται. Χρειάζεται την σύνδεση, την οικειότητα, την αποδοχή, την επαφή. Αρκεί να ξέρουμε ότι ο χασάπης δίνει κρέας και ο ψαράς ψάρια.
Εύχομαι να συναντήσετε την Αριάδνη και ο λαβύρινθος να γίνει από φοβερή πρόκληση ένα ασφαλές καταφύγιο.
Όπως πάντα έχετε την αγάπη μου.