Ξημερώνει μια συνηθισμένη Τετάρτη. Ένα πρωινό ίδιο με τόσα άλλα. Πολλές υποχρεώσεις, σκέψεις, βιασύνη, ίδιες κουβέντες και ίδιες σκηνές καθημερινότητας.
Είναι και η μέρα για ψώνια. Παίρνω το καρότσι και με άχρωμο πρόσωπο κατευθύνομαι στα ράφια. Παρατηρώ τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μου. Ανέκφραστα και άχρωμα κι αυτά, σαν το δικό μου. Αν υπήρχε ένα χαμόγελο ίσως να είχαν χρώμα.
Ένα βουητό αρνητικών σκέψεων με ακολουθεί. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι είμαι μουτρωμένη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Μέσα στο κεφάλι μου ‘’παίζουν’’ διάλογοι. Μόνη μου ρωτάω, μόνη μου απαντάω. Η διάθεσή μου είναι κάτω από τη βάση.
Ευτυχώς αντιλαμβάνομαι ότι έχω την επιλογή να αλλάξω σκέψεις.
«Δεν μπορεί» σκέφτομαι, «κάπου θα υπάρχει κι ένας άνθρωπος που θα σκέφτεται και θα νιώθει όπως εγώ. Οι άνθρωποι είναι καλοί», σκέφτομαι, «παρεξηγημένοι, πονεμένοι, αγχωμένοι, αλλά καλοί!»
Παίρνω μια ανάσα, χαμογελάω μόνη μου και νομίζω ότι παίρνει χρώμα το πρόσωπό μου. Φτάνω μπροστά στη βιτρίνα με τα τυριά. Μια κυρία εξυπηρετεί. Περιμένω την σειρά μου και παρατηρώ τις σκέψεις μου. «Εγώ και οι αγαπημένοι μου είμαστε καλά. Έχω τόσα όμορφα πράγματα στη ζωή μου και κυρίως ανθρώπους για τους οποίους χαίρομαι! Εντάξει», σκέφτομαι, «τώρα η στάση μου είναι πιο θετική». Ευχαριστημένη με τον εαυτό μου, προχωράω μπροστά.
Έρχεται η σειρά μου.
«Τι θα θέλατε;» ρωτάει η κυρία και μου χαμογελάει. Χαμογελάω κι εγώ. Με ρωτάει λεπτομέρειες, κόβει και τυλίγει το τυρί. Το πρόσωπό της έχει χρώμα!
«Να είστε καλά και καλή σας μέρα!» μου λέει κοιτώντας με στα μάτια. Νιώθω μέσα μου κάτι να με διαπερνά.
Αυτό ήταν! Η διάθεσή μου άλλαξε αισθητά! Ένιωσα ελαφρύτερη και πιο χαρούμενη.
«Ευχαριστώ πολύ» λέω και φεύγω. Μα την ίδια ώρα ξαναγυρίζω.
«Μπορώ να σας πω κάτι;» την ρωτάω.
«Παρακαλώ» απαντά.
«Εκείνο το καλημέρα που μου είπατε, μου έφτιαξε την διάθεση!» της είπα.
«Αχ! Τι λέτε; Δεν έκανα τίποτα» μου λέει.
Χαμογελώ, «κι όμως»!
Και εκείνη συνεχίζει. «Ξέρω ότι ο καθένας έχει τις σκέψεις του και τα προβλήματά του και προσπαθώ να μην τα μεταφέρω και εγώ στη δουλειά μου. Πραγματικά όμως αγαπώ αυτό που κάνω και λέω το καλημέρα μέσα απ’ την καρδιά μου σε όλους»
«Αλήθεια, το ένιωσα!» της απαντάω εγώ.
Εκείνη την ημέρα δεν πήρα μόνο ένα κομμάτι τυρί. Πήρα κι ένα χαμόγελο που έδωσε χρώμα στο πρόσωπό μου και το φόρεσα στην ψυχή μου.
Κι αν αισθάνομαι την ενέργεια που μεταφέρει κάποιος, είναι επειδή αγαπώ τους ανθρώπους, τους παρατηρώ και πιστεύω ότι είναι καλοί, όπως και η κυρία στα τυριά. Τελικά υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και νιώθουν όπως εγώ!
Αφιερωμένο στην κυρία στα τυριά, που ακόμα δεν ξέρω το όνομά της, αλλά την επόμενη φορά θα το μάθω.
Όπως πάντα έχετε την αγάπη μου.