Το πρώτο που νιώθω είναι το σοκ. Πραγματικά σοκάρομαι από φαινόμενα παραλογισμού, ισχυρογνωμοσύνης, παραίτησης, ρατσισμού, επιθετικότητας και άγνοιας. Για λίγο σκέφτομαι «δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό». Όχι εδώ δίπλα μου, όχι στην ελληνική οικογένεια που ξέρω… Όταν το ξανακοιτώ μου φαίνεται χειρότερο και τότε θυμώνω με αυτούς τους γονείς. Γνωρίζοντας όμως τα προβλήματά τους, λυπάμαι πολύ και τελικά αποδέχομαι την κατάσταση. Αποδέχομαι, δεν σημαίνει ότι μου αρέσει αυτή η κατάσταση, δεν σημαίνει ότι την υπερασπίζομαι ή ότι την δικαιολογώ με κανέναν τρόπο. Σημαίνει ότι υπάρχει, και από την στιγμή που υπάρχει δεν μπορώ να κλείνω τα ματιά. Δεν θα συνηθίσω αυτή την κατάσταση ποτέ, ευτυχώς! Αν την είχα συνηθίσει, θα είχα παραιτηθεί και αν είχα παραιτηθεί, δεν θα έγραφα αυτό το κείμενο τώρα. Φυσικά δεν βλέπουμε όλοι τα ίδια πράγματα. Οι οικογένειες που περνάνε μέσα από τον κυκλώνα της κρίσης συνήθως δεν το αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο. Κατ επέκταση δεν θα πετύχαινε να τους μιλήσω για τα λάθη τους, αν οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν. Επιπλέον θα ένιωθαν ότι κατακρίνονται και αυτό θα τους απομάκρυνε ακόμα πιο πολύ. Ούτε φυσικά επιτρέπεται να επιβάλλω τον δικό μου τρόπο λύσης. Επειδή λοιπόν δεν μπορώ να επιβάλλω τις απόψεις μου περιορίζομαι στο να καταγράφω τις σκέψεις μου. Ορίστε λοιπόν οι σκέψεις μου. Παλαιότερα οι γονείς χρειαζόταν μόνο να καταφέρουν να προσφέρουν στα παιδιά τους υλικά αγαθά : τροφή, στέγη, ρουχισμό, κτλ. Τα παιδιά μεγάλωναν σε ένα περιβάλλον με στερήσεις και δύσκολες συνθήκες διαβίωσης. Ακόμα και τώρα πολλοί παππούδες και γιαγιάδες διηγούνται ότι κυκλοφορούσαν ξυπόλυτοι, ότι το φαγητό πολλές φορές δεν έφτανε, ότι δεν είχαν θέρμανση, ότι μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο πολλά άτομα και ούτω καθ εξής. Τότε αν οι γονείς κατάφερναν να καλύψουν αυτές τις ανάγκες, που είναι οι βασικές για την ανατροφή των παιδιών, ήταν πολύ ευχαριστημένοι και χαρούμενοι. Η οικογένεια τότε βίωνε στιγμές πληρότητας και ευτυχίας. Σήμερα παρατηρείται ότι οι γονείς μπορούν άνετα να παρέχουν στην οικογένειά τους τα απαραίτητα. Ευτυχώς έχουμε και ρούχα και αρκετή τροφή. Άρα θα περιμέναμε όλοι να ήταν ευχαριστημένοι και χαρούμενοι. Παρόλα αυτά, έχουμε πολλά φαινόμενα δυσλειτουργίας της οικογένειας. Και αυτό είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Η Ελλάδα είναι μια χώρα ως επί των πλείστων πατριαρχική. Που σημαίνει ότι μέχρι μερικά χρόνια πριν, μόνο ο πατέρας δούλευε, έφερνε τα προς το ζην και έπαιρνε τις αποφάσεις. Η μητέρα έμενε στο σπίτι και περιοριζόταν στην ανατροφή των παιδιών. Με τις νέες έρευνες αποδείχτηκε ότι ο ρόλος του πατέρα είναι καθοριστικός για την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών, την καλύτερη σχολική τους επίδοση και την γρηγορότερη κοινωνικοποίησή τους. Ταυτόχρονα, με τις νέες ανάγκες που δημιουργήθηκαν, χρειάστηκε και οι γυναίκες να βγουν στην αγορά εργασίας και να διεκδικήσουν νέους ρόλους μέσα στην κοινωνία. Άρα χρειάζεται τώρα πια το ζευγάρι να συνεργάζεται τόσο μέσα στο σπίτι, με τις δουλειές του σπιτιού και την ανατροφή των παιδιών, όσο και έξω από αυτό. Τα αποτελέσματα που ήρθαν στο φως μετά από αυτή την διαδικασία μας δείχνουν ότι στην περίπτωση της συνεργασίας και της αποδοχής των νέων συνθηκών, οι οικογένειες ευδοκιμούν. Στην περίπτωση της μη αποδοχής υπάρχουν προστριβές, που μπορεί να φτάσουν σε ακραία σημεία. Ένας άλλος παράγοντας δυσλειτουργίας της οικογένειας είναι ότι τώρα που καλύφθηκαν οι βασικές ανάγκες, τροφή, στέγη, κτλ. χρειάζεται να καλύψουμε και άλλες ανάγκες που δημιουργούνται στα παιδιά. Τέτοιες ανάγκες είναι: Συναισθηματικές ανάγκες δηλ. να γνωρίζουμε τον εσωτερικό μας εαυτό και να ακούμε τις φωνές των συναισθημάτων μας. Ανάγκη κοινωνικοποίησης και αποδοχής δηλ. να γνωρίζω ότι ανήκω κάπου, να με αποδέχονται όπως είμαι και να αποδέχομαι τους άλλους όπως είναι. Ανάγκη δημιουργικότητας δηλ. να γνωρίσω τα ταλέντα μου και να ασχοληθώ με αυτό που με εκφράζει περισσότερο. Ανάγκη ασφάλειας και σιγουριάς δηλ να έχω ένα ήρεμο και με κατανόηση περιβάλλον. Ανάγκη αυτοελέγχου και αυτοβελτίωσης δηλ. να γνωρίζω τα όριά μου και των άλλων και να γίνομαι καλύτερος. Ανάγκη γνώσης και προσφοράς δηλ να χρησιμοποιώ τα χαρίσματά μου και τις γνώσεις μου προς όφελος όλων. Και τέλος να δείξουμε στα παιδιά μας ότι η ζωή είναι πολύτιμη και ότι υπάρχει χαρά γύρω μας, αν οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί να δουν το καλό σε κάθε κατάσταση. Δυστυχώς όλα αυτά που είναι τα σημαντικότερα υλικά μιας υγιής οικογένειας και κατ επέκταση μιας ειρηνικής κοινωνίας, δεν υπάρχουν πουθενά γραμμένα και δεν μας τα δίδαξε κανείς. Αυτή η αδυναμία των γονέων, που προκύπτει από την βαθύτερη έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, οδηγεί σε προστριβές. Τα παιδιά ζητούν γνώσεις σε βάθος και όχι σε πλάτος. Ζητούν ποιότητα και όχι ποσότητα. Μα αυτό δεν το παίρνουν γιατί δεν έχουμε ακόμα εκπαιδευμένους γονείς για να καλύπτουν τέτοιου είδους ανάγκες, ούτε εκπαιδευτικό σύστημα που να εισάγει τέτοιες πληροφορίες στους κόλπους του. Τα παιδιά αποκτούν γνώσεις που όμως δεν είναι αρκετές για την περεταίρω πορεία τους. . Αποτέλεσμα προστριβές που τείνουν να φτάνουν στα άκρα. Τώρα μετά από αρκετά χρόνια ξέρω ότι ευθύνη για την κατάλληλη ανατροφή των παιδιών έχουν κατά κύριο λόγο οι γονείς. Αυτό που δεν ξέρουν οι γονείς είναι ότι : χρειάζεται συνεχώς να ενημερωνόμαστε γιατί η ανατροφή των παιδιών είναι το σημαντικότερο πράγμα που θα κάνουμε στην ζωή μας. Όπως σε μια εργασία χρειάζεται να αποκτήσω κατάρτιση, έτσι και ο γονικός ρόλος χρειάζεται συνειδητοποίηση και υπευθυνότητα. Άρθρα στο διαδίκτυο, ομιλίες, σχολές γονέων, βιβλία και η γνώμη των ειδικών μπορούν να γίνουν σύμμαχοί μας στο επίπονο και απαιτητικό έργο του γονέα. Η συμβουλή μου προς όλους τους γονείς είναι πάνω απ’ όλα να απολαμβάνετε το έργο σας. Τα παιδιά μας είναι ο χτύπος της καρδιάς μας, η ανάσα στα στήθη μας, οι ακτίνες του ήλιου, το άρωμα των λουλουδιών, ο θησαυρός και το μέλλον αυτού του κόσμου… ας τους φερθούμε ανάλογα!!!
Με εκτίμηση
Βικτωρία Δικαιοπούλου