Στο νηπιαγωγείο
Τα πάντα μπορεί να συμβούν στο νηπιαγωγείο.
Εκεί που κάθομαι έρχεται μια πεινασμένη αγελάδα και κυνηγά ένα λιοντάρι. Με τα πελώρια γυαλιά μου βλέπω καλύτερα, αυτά χωρίς τους φακούς.
Τώρα σου λέω πως δεν θα τρέξω, αλλά τα πόδια μου βιάζονται, δεν φταίω εγώ. Τώρα θέλω να ζωγραφίσω αλλά μόλις κάτσω θέλω πάλι να σηκωθώ.
Αυτό που μοιάζει με κουβάρι μπερδεμένο πάνω στο χαρτί, είναι στ’ αλήθεια ένα παλάτι. Κι εκεί που υπάρχουν δυο κεραίες, είναι τα φτερά της νεράιδας που πετά και στέλνει μαγικά φιλιά και χρυσή αστερόσκονη.
Δεν το ξέρω το ‘’σε λίγο’’. Εγώ ζω πάντα σε ένα αιώνιο τώρα. Αλλά αν μου ζητήσεις να κάνω κάτι τώρα, θα σου πω ‘σε λίγο’.
Θυμώνω, λυπάμαι και χαίρομαι και όλα αυτά μαζί, να έρχονται και να φεύγουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Πιστεύω ό,τι μου πεις. Γι’ αυτό μη με τρομάζεις με μπαμπούλες και δράκους, δεν θα μπορώ να κοιμηθώ. Μη με λες κακό παιδί επειδή παίζω. Για μένα όλα είναι παιχνίδι. Εσύ μάθε μου τους κανόνες.
Θα μου πεις να κάτσω, να σε ακούσω, να κάνω ησυχία… μα δεν μπορώ. Έχω φτιαχτεί να τρέχω, να φωνάζω, να παίζω, να μάθω ό,τι υπάρχει γύρω μου. Η ζωή για μένα είναι γεμάτη από πελώρια κουτιά δώρων, που είναι ανάγκη μεγάλη να τα ανοίξω και να τα περιεργαστώ.
Μη με εμποδίζεις, μάθε μου πώς να το κάνω. (18-9-22)
