Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Να γίνω τέλεια/ος γιατί; Για μένα; Ο αληθινός μου εαυτός δεν ενδιαφέρεται για τελειότητα. Αληθινό είναι αυτό που προέρχεται από μέσα μου, το αυθεντικό μου κομμάτι. Άρα όταν επιθυμώ την τελειότητα είναι για να ικανοποιήσω κάποιον άλλο και όχι τον εαυτό μου. Θέλω να κάνω κάτι τέλειο ( το τέλειο φαγητό, το τέλειο καθάρισμα, η τέλεια οικογένεια), για τα μάτια της φίλης, της γειτόνισσας, της/ου συντρόφου, της πεθεράς. Αυτό σημαίνει ότι θα καταβάλω προσπάθεια και θα δώσω την ενέργειά μου σε κάτι που δεν το θέλω για μένα αλλά για κάποιον άλλον. Και τελικά χάνω την αυθεντικότητά μου και προσποιούμαι κάτι που δεν είμαι αλλά θα ήθελα να γίνω για χάρη του… άλλου.
Την αλήθεια τώρα, πόσες οικογένειες ζουν έτσι; Είναι λυπηρό το ότι το έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ που δεν το καταλαβαίνουμε. Κάποια στιγμή αρρωσταίνουμε, επειδή το κυνήγι της τελειότητας, είναι αέναο και ανέφικτο, και αντί να σταματήσουμε, αναρωτιόμαστε γιατί μας συμβαίνει αυτό. Η αρρώστια έρχεται με την μορφή άγχους και εξελίσσεται. Χτυπάει τον καθένα στο αδύνατό του σημείο.
Πριν φτάσετε λοιπόν εκεί, αναρωτηθείτε: είμαι ευτυχισμένη/ος; Είναι τα μέλη της οικογένειάς μου ευτυχισμένα; τι παράδειγμα δίνω στα παιδιά μου;
Τα παιδιά είναι εξαιρετικά μιμητικά. Κάνουν πράξη τις πράξεις μας και αναμασούν τα λόγια μας. Όταν αυτά μεγαλώσουν, πώς θα θέλαμε να τα δούμε; Αγχωμένα στο κυνήγι της τελειότητας ή χαρούμενα εκφράζοντας τον αληθινό τους εαυτό;
Φυσικά, καλό είναι εδώ να διευκρινίσω ότι, δεν εννοώ να μην εξελίσσομαι και να μην κάνω το καλύτερο που μπορώ. Άλλωστε η τελειότητα έχει άπειρα σκαλοπάτια βελτίωσης. Εννοώ να το κάνω χωρίς πίεση και αρνητικές σκέψεις, να κάνω το καλύτερο με γνώμονα τις δικές μου αλήθειες και αρχές.
Ας είναι οι πράξεις μας αντανάκλαση του αυθεντικού μας εαυτού. Του εαυτού που γνωρίζει το σημαντικό και όχι το τέλειο.
Με εκτίμηση
Βικτωρία Δικαιοπούλου