Τι θα έκανες για το παιδί σου;

Ζω στην Ελλάδα από τότε που γεννήθηκα. Εδώ, ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη, οι γονείς περηφανεύονται για το πόσο αγαπούν τα παιδιά τους. Και φυσικά, το δείχνουν με διάφορους τρόπους.

Είναι γονείς που έχουν καταλάβει την πρόκληση και δουλεύουν με τον εαυτό τους. Αυτοί οι γονείς ξέρουν ότι η σημαντικότερη δουλειά του κόσμου είναι να αναθρέψεις μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Αυτοί οι γονείς είναι μειονότητα. Τις περισσότερες φορές παρατηρώ γύρω μου το εξής οξύμωρο σχήμα: για το πολυτιμότερο αγαθό μας – τα παιδιά μας- δεν επενδύουμε τον κατάλληλο χρόνο. Ποτέ στη ζωή μας δεν θα υπάρξει τίποτα πιο ακριβό μέσα στο σπίτι μας από τα παιδιά μας. Κι όμως, δεν εκπαιδευόμαστε, δεν ενημερωνόμαστε. Χρησιμοποιούμε μεθόδους ξεπερασμένες, (φωνές, υποτιμήσεις, αδιαφορία, σωματική και ψυχολογική βία) παρόλο που βλέπουμε ότι δεν έχουν αποτέλεσμα. Υπάρχουν γονείς που τα υπερπροστατεύουν με την κρυφή επιθυμία να τα κρατήσουν μικρά και εξαρτημένα. Να κρύψουν τη δική τους ανασφάλεια, να καλύψουν τον τρόμο της μοναξιάς που θα ισοδυναμούσε με το να δουν την κενότητα του εαυτού τους. Μερικοί γονείς αναμασούν την ιστορία του τοκετού, τις δυσκολίες της ανατροφής και τις θυσίες που έκαναν για τα παιδιά τους, προκαλώντας τον θαυμασμό των τρίτων. Έτσι, τρέφουν τον εγωισμό και την υπεροψία τους. Ταυτόχρονα δημιουργούν ενοχές στα παιδιά, αν κάποια στιγμή αυτά θελήσουν να δράσουν με αυτενέργεια, χωρίς την συγκατάθεση των γονέων. Τότε, το συναίσθημα της υποχρέωσης μέσα στα παιδιά, φουντώνει, με αποτέλεσμα να κάνουν αυτό που οι γονείς θεωρούν καλό για τα ίδια. Άλλοι γονείς τα προκαλούν σε αγώνα δρόμου. Τα παιδιά τρέχουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, να ικανοποιήσουν τον γονέα, σε μια διαρκή διαδρομή που δεν έχει τέλος. Όταν οι γονείς δεν εκτιμούν τις προσπάθειες του παιδιού, δεν βλέπουν τον αγώνα του, τότε τα παιδιά παραιτούνται. Και ευθύνη έχουν οι γονείς, όχι τα παιδιά. Ακόμα είναι γονείς που για να γίνουν τα παιδιά τους ανεξάρτητα, τα αφήνουν να κλαίνε. Δεν τα νανουρίζουν τα βράδια, δεν τα παρηγορούν στον πόνο τους, δεν τα συντροφεύουν στη ζωή τους. Ενήλικες εξαρτημένοι, διαιωνίζουν το είδος τους, πλάθοντας προσωπικότητες γεμάτες ανάγκες, εξαρτήσεις, φοβίες και ανασφάλειες. Και όταν τους ρωτάς : «τι θα έκανες για το παιδί σου;» απαντούν : «εγώ τα πάντα! Θα έδινα τα πάντα, θα θυσίαζα τον εαυτό μου, θα έκανα τα αδύνατα δυνατά….» και όταν έρχεται η ώρα που το παιδί ζητάει λίγη ώρα μαζί με τον γονιό, ο γονιός είναι κουρασμένος, βαριέται, πνίγεται, αγχώνεται και δεν μπορεί να δώσει τον χρόνο του στο πολυτιμότερο του δημιούργημα. Τελικά γιατί κάνουμε παιδιά; Για να λέμε ότι έχουμε παιδιά απλά και μόνο επειδή η κοινωνία μας είναι δομημένη με αυτό τον τρόπο; Επειδή αν δεν έχεις παιδιά θα λένε ότι δεν μπορείς να κάνεις και για να αποδείξουν, ειδικά οι άντρες, ότι είναι καρπεροί απλά κάνουν; Επειδή όπως έχουμε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα εξοχικό ή απλά έναν καναπέ πρέπει να έχουμε και ένα παιδί; Το παιδί δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο σε ένα σπίτι. Δεν γεννιέται για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου. Δεν μεγαλώνει για να διαιωνίσεις το είδος σου. Δεν ήρθε για να γίνει ο σύντροφός σου. Δεν είναι ο ρόλος του να σε γηροκομήσει. Έχει δικές του ανάγκες και δική του προσωπικότητα. Είμαστε κοντά τους για να τους βάλουμε όρια με αγάπη, όχι για να τους επιβάλουμε την γνώμη μας. Έχουμε δύναμη για να τους στηρίζουμε και όχι για να την επιδεικνύουμε. Δεν χρειάζονται επιβολή εξουσίας. Κατανόηση χρειάζονται. Μια πολύ σοφή ερώτηση είναι : «θέλουμε να μας φοβούνται ή να μας σέβονται;» Ναι, μας πληγώνει που τα παιδιά φεύγουν μακριά, που επιλέγουν αυτό που φοβόμασταν, που κάνουν του κεφαλιού τους, που υπάρχει ο κίνδυνος να πληγωθούν και τα ίδια. Αλλά αυτή είναι η ζωή. Η ζωή που θα ζήσουν τα παιδιά μας και όχι εμείς για τα παιδιά μας. Είναι προτιμότερο να ζήσουν μια ζωή με ρίσκο και λάθη παρά να ζήσουν ικανοποιώντας τους γονείς, επειδή, απλά, τότε δεν θα έχουν ζήσει τη ζωή. Δεν θα έχουν εμπειρία, ούτε γνώση έτσι δεν θα μπορούν να σχηματίσουν γνώμη και άποψη. Πριν κάτι μήνες ένας παρουσιαστής τηλεόρασης, που τελευταία πρέπει να έχει κάνει δουλειά με τον εαυτό του, έκανε μια ερώτηση σε ένα γονιό. Η ερώτηση ήταν απλή : «τι θα έκανες για το παιδί σου;» και ενώ περίμενα να ακούσω την απάντηση του ερωτώμενου, στο μυαλό μου έπλαθα την δική μου απάντηση. Η απάντηση του γονιού ήταν : «θα έκανα τα πάντα» αμέσως μετά γεννήθηκε άλλη μια ερώτηση : «ποια είναι τα πάντα;». Ο γονιός δεν έδωσε συγκεκριμένη απάντηση. Δεν νομίζω να ήξερε και ο ίδιος τι θα έκανε ή τι θα μπορούσε να κάνει για το παιδί του. Ευτυχώς όμως αυτή η ερώτηση ήταν ένας φακός που άναψε μέσα μου για να βρω την δική μου απάντηση. Και τώρα ξέρω ότι αυτό που θα έκανα εγώ για τα παιδιά μου είναι να γίνω εγώ καλύτερη για να τους προσφέρω τα καλύτερα. Να γεμίσω με γνώσεις από έμπειρους ανθρώπους. Να διαβάσω βιβλία για γονείς. Να παρακολουθήσω ομιλίες και σεμινάρια με θέματα γύρω από τα παιδιά. Να ρωτήσω ειδικούς για να πάρω απαντήσεις έγκυρες. Να γνωρίσω τον εαυτό μου καλύτερα και ίσως τότε να μπορέσω να γνωρίσω καλύτερα και τα παιδιά μου. Να τα γεμίσω με υπέροχα συναισθήματα αυτά της ασφάλεια και της σιγουριάς. Να τους προσφέρω τον καλύτερό μου εαυτό, τον ξεκούραστο και τον συγκεντρωμένο. Να πλάσω προσωπικότητες γεμάτες ευχαρίστηση για τον εαυτό τους και αυτοεκτίμηση. Να δώσω το παράδειγμα της αγάπης, της αποδοχής και της γενναιοδωρίας. Να εμφυσήσω μέσα τους την πνευματικότητα και την ενσυναίσθηση. Να γίνω ο βράχος πάνω στον οποίο θα σπάνε τα κύματα της απαισιοδοξίας τους. Να προσφέρω γνώσεις για την γαλήνη της ψυχής τους και φώτιση στον νου τους. Για να τα δώσω όλα αυτά όμως πρέπει πρώτα εγώ να τα έχω. Γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Αυτό κάνω για τα παιδιά μου και για τα παιδιά όλου του κόσμου. Με εκτίμηση Βικτωρία Δικαιοπούλου