Είναι πολλοί που με ρωτάνε πότε ήταν η πρώτη επαφή μου με τα παραμύθια, μάλλον θέλοντας να μάθουν πότε ξεκίνησα να γράφω . Λοιπόν η αλήθεια είναι ότι δεν ξεκίνησα, πάντα είχα ένα παραμύθι που παιζόταν στο μυαλό μου. Όπως όλα τα παιδιά, έτσι και σε μένα η φαντασία ήρθε με την πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό. Τα παιδιά χρησιμοποιούν την φαντασία τους για να δώσουν εξηγήσεις σε πράγματα τα οποία δεν καταλαβαίνουν. Είναι μαγικό να μπορείς να βρίσκεις εξηγήσεις και λύσεις στη στιγμή! Όπως η μαγεία είναι έντονη στα παραμύθια έτσι είναι και στο μυαλό των παιδιών.
Η φαντασία είναι πολύτιμο εργαλείο στη ζωή, (θα καταλάβετε αργότερα γιατί). Τότε όμως που ήμουν παιδί δεν το ήξερα και φυσικά δεν αξιοποιήθηκε το ταλέντο μου. Αυτό συμβαίνει γιατί τίποτα απ΄ όσα περνούσαν απ΄ το μυαλό μου δεν ήταν συνειδητό. Έτσι θα μιλήσω για την εποχή που συνειδητά επέλεγα να φτιάχνω ιστορίες. Και πριν από αυτό την εποχή που ήρθα σε επαφή με παραμύθι το οποίο κάποιος άλλος το αφηγούταν σε μένα. Η δική μου επαφή με τα παραμύθια έγινε πρώτη φορά όταν ήμουν 3-4 χρονών. Θυμάμαι την προγιαγιά μου να βάζει εμένα, την αδερφή μου και τον ξάδερφό μου να καθίσουμε κοντά της και άρχιζε το παραμύθι. Με το που έλεγε το «μια φορά και έναν καιρό» εγώ είχα μπει σε έναν άλλο κόσμο. Ζούσα την κάθε της λέξη τόσο έντονα ώστε δεν ήθελα να τελειώσει. Κατά καιρούς, είχα διάφορες επαφές με παραμύθια, όμως από κάποιο σημείο και μετά ήμουν εγώ στην θέση της αφηγήτριας και άλλος στην θέση του ακροατή. Το αφηγηματικό μου ταλέντο εξασκήθηκε αρκετά από την στιγμή που έγινα μητέρα. Κάθε βράδυ η ώρα του ύπνου είχε ένα τελετουργικό. Με το που ξάπλωναν στα κρεβάτια τους ήταν απαραίτητη και μια ιστορία. Έτσι είπα όλες όσες ιστορίες ήξερα και διάβασα όλη την βιβλιοθήκη, ώσπου κάποια μέρα δεν είχα καμία καινούρια ιστορία να τους πω. Άρχισα λοιπόν, να λέω μια ιστορία απ’ το μυαλό μου και έτσι γεννήθηκε το πρώτο παραμύθι. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν όλα. Αργότερα αποφάσισα να τα γράψω. Και όταν τα είδα θέλησα να τα εκδόσω. Τότε ήταν που ήρθα αντιμέτωπη με 2 εχθρούς. Ο πρώτος ήταν η ρουτίνα, η καθημερινότητα, οι υποχρεώσεις, ο χρόνος που κυλούσε και με παρέσερνε. Έπρεπε να το αντιμετωπίσω γιατί αλλιώς το όνειρό μου θα χανόταν. Έτσι λοιπόν δημιούργησα χρόνο και έμεινα σταθερή στην πορεία μου. Ο δεύτερος εχθρός ήταν η απόρριψη. Δεν είναι και τόσο ευχάριστο να στέλνεις την δουλειά σου, που έχεις βάλει μέσα κομμάτι του εαυτού σου, και να παίρνεις για απάντηση: δεν μας ενδιαφέρει, δεν μας κάνει, δεν εκδίδουμε παραμύθια , δεν θα πουλήσει, δεν είσαι γνωστή, δεν είναι κατάλληλη εποχή. Κάποια στιγμή τα παράτησα. Αργότερα σκέφτηκα ότι και άλλα έργα και πολλά από αυτά αριστουργήματα απορρίφθηκαν στην αρχή. Έτσι συνέχισα ώσπου πέτυχα τον στόχο μου. Όλα αυτά δεν έγιναν απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Πέρασαν πάνω από 6 χρόνια. Αυτό που βοήθησε στην πραγματοποίηση του στόχου μου ήταν οι δικοί μου άνθρωποι με διακριτική υποστήριξη και η πίστη μου ότι αυτό το έργο αξίζει να το διαβάσουν οι γονείς στα παιδιά τους. Αυτή τη στιγμή νιώθω μεγάλη ικανοποίηση, χαρά και ευγνωμοσύνη γιατί μπορώ να μοιραστώ το έργο μου με όλους εσάς.